Om 4u10 zitten we in de wagen. Mama neemt de eerste 200 km voor haar rekening (in totaal is het ongeveer 750 km naar Meiringen). Onderweg hebben we zwaar bewolkt weer met af en toe een bui. De weersvoorspellingen zijn voor de eerstkomende dagen niet echt goed. Daarna zou het moeten verbeteren.

Rond 14u komen we in Meiringen aan. We hadden een plaats gereserveerd op camping 'Balmweid', maar als we daar aankomen geeft deze camping ons een zeer slordige indruk. Als bovendien de receptie tot 16u blijkt dicht te zijn (en we dus nog 2u moeten wachten), besluiten we eens naar de andere camping in het dorp te gaan ('Alpencamping', 4-sterren). Deze camping is heel verzorgd. Perfect sanitair. Een jongen die er op een golfkarretje rondrijdt, vertelt ons dat we achteraan een plek mogen uitkiezen, onze tent opzetten en ons vanaf 16u aan de receptie kunnen aanmelden. We hoeven niet langer na te denken en besluiten op deze camping onze tent op te slaan. We vinden een geschikt en heel ruim plekje. Het is ondertussen gelukkig gestopt met regenen en we kunnen dus alles droog opstellen. Later die avond vallen er nog wat druppeltjes, maar het ergste lijkt achter de rug.

Als we de weersvoorspellingen mogen geloven zal het morgen bewolkt blijven, met kans op regen in de namiddag. Daarom besluiten we voor morgen geen hoogtewandeling te plannen, maar stippelen we de weg uit naar de Aareschlucht. De rivier 'Aare', die door Meiringen loopt, heeft in de rotsen smalle spleten uitgeschuurd. Voor dit bezoek hebben we dus niet noodzakelijk heel mooi weer nodig.

Na het avondeten gaan we de tent in om aan de kou te ontsnappen. Het vuurtje dat papa heeft gekocht komt handig van pas en maakt het binnen gezellig warm. Rond 8u liggen we met z'n allen te slapen. Het vroege opstaan eist z'n tol.

De dreigende wolken van gisteren hebben al wat plaats gemaakt voor lichte wolken met hier en daar een streepje blauwe lucht. Dus dat valt reuze mee. Aan de receptie van de camping gaat papa de pistoletjes en het brood ophalen die we er gisterenavond besteld hebben. We ontbijten en maken onze pick-nick voor onderweg. De uitstap naar de Aareschlucht starten we vanaf de camping. We vertrekken rond 9u en de zon is ondertussen al stevig van de partij.

Eerst moeten we het dorpje door. Helemaal achteraan het dorp gaan we de spoorweg en de 'Aare' over en komen we aan de ingang van de 'Aareschlucht'. Met onze 'gästekarte' kunnen we samen binnen voor 18 Zwitserse frank. De 'schlucht' zelf is 1.400m lang met wanden die tot 180m hoog zijn. Het pad loopt volledig over een gebinte dat tegen de rotswanden bevestigd is. Uniek om te zien, maar het houten pad is op bepaalde plaatsen wel glad. Dat mag Lisa aan den lijve ondervinden.

Op onze terugweg pick-nicken we langs de 'Aare' en eten we onze dikke zelfgesneden boterhammen op (dat smaakt!). We maken nog een klein ommetje in Meiringen-dorp en gaan alvast eens kijken waar de lift omhoog gaat voor onze uitstap naar Alpentower (het programma voor morgen als het weer het toelaat). We zijn rond 14u terug op de camping en hebben dus tijd zat om wat te rusten, te lezen, de foto's van de dag te verwerken,.... Jonas en Lisa testen de speeltuin uitgebreid uit.

Rond 9u gaan we slapen. De zon heeft op dat moment de andere kant van het dal bereikt en geeft nog eens het beste van zichzelf. Is dit de voorbode van een schitterende dag morgen?

Tussen de grijze wolken door komt er hier en daar een stukje blauwe lucht tevoorschijn. We zullen het er dan maar op wagen: de Alpen Tower (2245 m). Na een wandeling van de camping naar de kabelbaan (± 2 km) stappen we om 10u05 in de lift. Er zijn 3 tussenstations (Reuti, Bidmi en Mägisalp) alvorens we boven op de Alpen Tower aankomen. Daar wachten ons een 360° panoramisch zicht op de omringende bergen (die spijtig genoeg hier en daar nog in de wolken zitten), een koude wind en dus ook een warme choco. Dan beginnen we aan het eerste deel van onze stevige afdaling. Via Hääggen dalen we af naar Mägisalp (1698 m). Tussen Mägisalp en Bidmi volgen we de 5 km lange Muggestutz Zwergenweg. Muggestutz is de oudste dwerg van het Haslital. Hij beleefde heel wat avonturen en kinderen kunnen hier in zijn voetsporen treden: dwergenhuisjes, labyrinth, ... Moe stappen we na deze wandeling in Bidmi opnieuw in de lift naar Meiringen.

Op weg naar de camping stoppen we nog even bij de bakker voor de plaatselijke specialiteit: meringue. Mmm...

’s Avonds rijden we met de auto naar Brienz om met zicht op de blauwgroene Brienzersee pizza te eten en dan zit onze dag er weer op.

Het heeft de hele nacht stevig geregend. Als het in de vroege ochtend stopt, hopen we stiekem dat dit de start is van een mooie dag... maar de bewolking blijft laag en regelmatig vallen er nog druppels uit de lucht. Als papa om 8 uur het bestelde brood aan de receptie gaat afhalen, surft bazin Monika nog even naar de meteosuisse en blijkt toch dat het vandaag nog een vrij zonnige dag moet worden. Als het rond 10 uur langs de kant van de Brienzersee lijkt uit te klaren, wagen we het erop en rijden we naar de Gelmerbahn. Het doel is immers naar de Gelmerhütte te gaan. De Gelmerbahn is de steilste tandradbahn in Europa (stijgingspercentage van 106 %). Indrukwekkend om te zien. Vandaag rijdt het echter niet wegens onderhoudswerken. Maar zelfs als het treintje had gereden, hadden we het niet genomen, want de top van de baan zit volledig in de donkergrijze wolken en van daar is het nog eens 600 m klimmen naar de Gelmerhütte. De Gelmerhütte moeten we vandaag dus van onze agenda schrappen. Morgen proberen we opnieuw maar dan wellicht niet via de Gelmerbahn. Nu we gezien hebben hoe steil ze is, wil Jonas hier alvast niet in. Als we naar de hut willen zullen we het dus op eigen kracht moeten doen.

Ondertussen is het bijna middag en besluiten we terug naar de camping te rijden om daar onze picknick op te eten. Onderweg stoppen we bij de Coop voor wat lekkers en kaartjes om naar België te versturen.

Na het middageten besluiten papa en Jonas om een wandeling te maken boven Meiringen. Lisa en mama gaan op zoek naar de post om postzegels te kopen. Rond 17 uur zijn Jonas en papa terug op de camping na een wandeling van iets meer dan 5 km en 500 m klimmen en dalen. Flink gestapt van Jonas. Na het eten lezen we nog wat en we doen een spelletje. Rond half tien liggen we in bed.

Als we om 7 uur uit de tent stappen is de lucht prachtig blauw. Alle bergtoppen zijn te zien, ideaal dus om onze uitgestelde tocht van gisteren aan te vatten. Om 2 uur wandelen uit te sparen, besluiten we dan toch de Gelmerbahn te nemen (De jongens met een klein hartje omwille van hoogtevrees). Helaas... of gelukkig... de Gelmerbahn is ook vandaag nog buiten gebruik wegens onderhoudswerken. We rijden dan maar een stukje verder richting Grimselpas om vanop een parking te voet richting Gelmersee te trekken.

We beginnen in de schaduw aan een klim van een klein uurtje. De bergen aan de andere kant van het dal liggen mooi in de zon. Helaas wordt het uitzicht verstoord door heel wat elektriciteitspalen en draden. Dat hoort spijtig genoeg ook bij al die stuwmeren in deze buurt. De klim valt best mee, al zijn de paadjes soms nogal smal en de afgronden diep! Boven aan de Gelmersee lopen we over de stuwdam naar het bergstation van de Gelmerbahn en stellen nog maar eens vast hoe steil die wel is.

We stappen vol goede moed langs de linkerkant de Gelmersee rond want we hebben de Gelmerhütte al van ver gezien. Als we bijna aan het einde van het meer gekomen zijn, zakt de moed ons echter in de schoenen. Het pad is op sommige plaatsen toch wel gevaarlijk: links een rotswand met kettingen, rechts een steile afgrond en in de diepte de Gelmersee. We besluiten rechtsomkeer te maken: ook vandaag geen Gelmerhütte voor ons. We picknicken aan de rand van het water en dalen dan opnieuw af naar de auto.

Voor we naar de camping terugkeren, rijden we nog even tot boven op de Grimselpas om te genieten van het ruige landschap in de zon. Morgen willen we hier (als het weer het toelaat) de Sidelhorn beklimmen. Rond 15 uur rijden we in de regen opnieuw richting Meiringen. Gelukkig hebben we genoten van het mooiste deel van de dag!

6u00: Met de paraplu naar toilet want... het regent.
7u30: We draaien ons nog eens om in onze slaapzak want... het regent.
9u00: Toch maar opstaan en het bestelde brood gaan halen maar... het regent nog steeds. De wolken hangen zeer laag en van de bergen is er niet veel te zien.
10u00: Boek lezen en spelletje spelen in de tent want... het blijft regenen. De plannen om de Sidelhorn te beklimmen vallen in het water.
12u00: We gaan iets eten in het dorp en ondertussen... geen regen maar stortregen. Dit begint verdacht veel te lijken op onze eerste vakantiedag in Lauterbrunnen enkele jaren geleden.
15u00: Koffietje met chocoladecake in de tent want... nog steeds regent het.
17u30: Avondmaal onder ons afdakje want... Inderdaad! Op het gras en de weggetjes staan ondertussen reuzegrote plassen. Hopen maar dat het morgenvroeg droog is als we de tent moeten inpakken.

Zoals we al vreesden, regent het ’s morgens nog steeds. Dat betekent dat we onze tent voor de eerste keer in al die jaren, nat moeten inpakken. Als het even stopt met regenen, verhuizen we de hele boel naar een groot afdak aan de sanitaire blok waar we alles zo goed mogelijk inpakken. Hopelijk komt onze tent na 10 dagen niet vol schimmel uit de auto.

Rond de middag rijden we dan richting Interlaken. Picknicken doen we aan de Brienzersee in Bönigen.

Rond 14 uur arriveren we in Lauterbrunnen waar we onze bagage op het treintje zetten om de rest van onze vakantie door te brengen in het autovrije Wengen. En daar is de zon van de partij! Het welkomstdrankje dat ons aangeboden wordt, kunnen we op het terras gebruiken met een mooi zicht op Lauterbrunnendal en besneeuwde toppen.

’s Avonds kunnen we vanop het terras van onze hotelkamer zelfs genieten van een prachtige zonsondergang met een oranje gloed op de sneeuw.

De prachtige blauwe lucht belooft ons een schitterende dag. Jonas en Lisa gaan kennismaken met hun clubgenoten en moni’s.

Papa en mama nemen de kabelbaan naar Männlichen. Na amper 20 minuten stappen sta je bovenop de top van de Männlichen met een prachtig zicht op Eiger, Mönch en Jungfrau. Maar ook Grindelwald, Lauterbrunnendal, Tünersee, Schilthorn,... zien we hier baden in de zon.

In de namiddag staat er een tocht naar de Lauberhorn op het programma onder begeleiding van Intersoc-gids Isidoor. Van zo’n gids kan je nog altijd iets bijleren. Zo ontleent het bekende merk “the north face” haar naam aan de dodelijke noordwand van de Eiger. De Wengernalpbahn (WAB) voert ons naar Kleine Scheidegg waar we beginnen aan een mooie klim van ± 400 m. Opnieuw hebben we een prachtig zicht op Eiger, Mönch en Jungfrau maar van een beetje dichterbij deze keer. Voor de afdaling naar Wengernalp volgen we het traject van de Lauberhornrennen, de bekende maar gevaarlijke afdaling van de wereldbeker skiën die half januari plaatsvindt. Grote borden tonen ons onderweg bekende bochten, sprongen en passages van deze afdaling. Wij zullen het wel bij wandelen houden. Vanaf Wengernalp gaat het per trein weer naar Wengen.

Het belooft weer een zonnige dag te worden. Daarvan willen we optimaal genieten, dus stappen we al om 8u24 op het treintje naar Lauterbrunnen om dan verder te sporen naar Wilderswil. Daar ligt het dalstation van de Schynige Plattebahn. Deze oude tandradbahn bestaat al sinds 1893 en er rijdt zelfs nog een stoomlocomotief. Het traject is ongeveer 7 km lang en overbrugt een hoogteverschil van 1383 m in een dikke 50 minuten. Vanuit ons open wagonnetje hebben we een mooi uitzicht op de Tunersee en de Brienzersee met Interlaken er tussenin.

Aan het bergstation splitsen onze wegen. Papa besluit de lange weg naar First te nemen. Mama, Jonas en Lisa houden het bij de panoramaweg en een bezoekje aan de Alpengarten.

De eerste helft van de panoramaweg voert ons langs de rotsformatie Daube naar de Oberberghorn. We kijken uit op Interlaken en de 2 meren. Maar ook aan de andere zijde is het zicht op de bergtoppen prachtig. Aan de Oberberghorn picknicken we en dan gaat het opnieuw richting bergstation. Daar bezoeken we nog de Alpengarten met een schitterende verzameling alpenbloemen: edelweiss, alpenroosjes, zilverdistels, blauwe monnikskap,... Voor de terugweg nemen we opnieuw de 3 treinen tot in Wengen. Daar zijn de feestelijkheden volop aan de gang. Het is immers de Zwitserse nationale feestdag en dat wordt gevierd met alpenhoorns, koebellen, Appenzeller,... en vuurwerk. Heel veel vuurwerk! Helaas gooien regen en onweer ’s avonds roet in het eten.

Het weerbericht voorspelt regen in de namiddag dus vertrekken mama en papa al vroeg naar de Lobhornhütte. Jonas en Lisa doen spelletjes in de club.

Vanaf Grütschalp gaat het eerste deel van de wandeling lichtjes stijgend door het bos tot Sausmatten. Het tweede deel van de wandeling is zeer modderig en stijgt tot Suls. Over de temperatuur mogen we niet klagen maar al gauw is de blauwe lucht verdwenen en trekt alles dicht. Het laatste stukje van Suls tot aan de hut regent het pijpestelen en kletsnat arriveren we aan de kleine hut. Enkele Japanners maken een plaatsje voor ons vrij buiten aan een bank beschut tegen de regen. Terwijl we daar een soepje eten trekken de wolken hier en daar een beetje op wat ons doet vermoeden dat het uitzicht hier bij mooi weer wel knap moet zijn. Helaas... we kwamen net te laat. Omdat we een beetje opzien tegen het modderige pad van onze heenweg beslist papa voor de terugweg een ander pad te nemen dat wel door de GPS gekend is maar niet op onze wandelkaart staat.

Achteraf bekeken geen goed idee! Het pad wordt duidelijk niet druk belopen en is niet goed aangegeven. We moeten in de mist zoeken naar de rood-wit geverfde stenen en paaltjes. Het pad voert ons zelfs over (of beter gezegd door) een wilde waterval (zonder brug!). Ongetwijfeld een charmant pad bij zonnig weer maar tot overmaat van ramp komt op dat moment de mist zeer sterk opzetten en valt de regen met bakken uit de lucht zodat we geen hand voor ogen meer zien. Mama krijgt bij het oversteken het ijskoude water binnen in haar wandelschoenen en vloekt eens luid. Even verder moeten we dan ook nog van het pad af en worden we omgeleid naar een ander modderig “pad”. Een bordje geeft immers aan dat het pad dat we volgen bij onweer niet mag gebruikt worden wegens te gevaarlijk. Voor mama is de maat al lang vol maar er zit niets anders op dan een weg naar beneden te zoeken waar we in de verte de boerderijen van Sausmatten tussen de mistvlagen door herkennen. Daar komen we ook de groep stappers van Intersoc tegen die op dagtocht gingen naar Ballehöchst. Zij zijn net als ons nat en vuil en hebben nog een uurtje stappen tot de kabelbaan in Grütschalp voor de boeg.

Aangekomen in het hotel blijkt dat ook de kinderen het niet droog gehouden hebben. Zij zijn tijdens een wandeling doornat op hun stappen teruggekeerd om dan de rest van de namiddag spelletjes te spelen in het hotel.

Een miezerige, druilerige dag die we samen zullen doorbrengen.

Voor de middag benutten we onze jungfraubahnenpas optimaal. Met de kabelbaan gaan we van Wengen naar Männlichen. Daar nemen we de langste gondelbaan van Europa tot Grindelwald-grund. Veel zien we niet: de wolken hangen laag en de ruiten dampen aan door de vochtigheid. Vanuit Grindelwald nemen we het treintje omhoog naar Kleine Scheidegg waar we overstappen op een ander treintje dat ons weer naar het lager gelegen Wengen brengt. De overstap is noodzakelijk omdat de locomotief bij een tandradbahn altijd aan de dalzijde moet rijden. Zo kan er nooit een wagon naar beneden bollen.

Na de middag lijkt het toch iets droger te worden en wagen we ons toch nog aan een wandeling. Vanaf Wengernalp stappen we naar Biglenalp. Spijtig genoeg hangen de wolken nog steeds te laag om te kunnen genieten van het uitzicht. Bovendien vallen er ook opnieuw druppels. We stappen dan maar door naar Mettlenalp. Onderweg passeren we een stal waar mama en papa 14 jaar geleden tijdens hun eerste Zwitserse wandeling nog geschuild en gegeten hebben. I.p.v. terug te keren naar Wengernalp dalen we verder tot Allmend waar we weer op het treintje stappen naar Wengen. Toch wel handig, die jungfraubahnenpas!

De zon is weer van de partij.

Jonas gaat op dagtocht met de teeny’s. En wat voor een dagtocht! Ze stappen van Wengen naar Kleine Scheidegg, klimmen verder tot de Eigergletsjer en keren dan via Biglenalp weer terug naar Wengen (± 19 km volgens de computer!). Chapeau!!

Lisa blijft met de maxi’s spelletjes spelen en oefenen voor de show en mama en papa gaan naar Grindelwald. Via Zweilutschinen komen we met de trein aan in Grindelwald. Vanaf het station stappen we dan naar de Pfinsteggbahn. Een kleine lift brengt ons naar boven. Vol goede moed vertrekken we naar de Bäregghütte die aan de Unterer Grindelwaldgletsjer gelegen is. De hut werd pas in 2006 gebouwd ter vervanging van de Stieregghütte die in 2005 de diepte ingestort is. We passeren ook een bord dat waarschuwt voor rotsblokken die met veel lawaai en stofwolken de diepte instorten. Tijdens het stappen kunnen we de gletsjer al bewonderen maar het pad is smal en de gletsjerkloof zeer diep! Papa krijgt last van de hoogtevrees en kan hier niet van genieten. We besluiten dan ook na een uurtje stappen terug te keren. We picknicken als we opnieuw aan bergrestaurant Pfinstegg aankomen. Van daaruit stappen we richting Milchbach aan de Oberer Grindelwaldgletsjer. Een deel van het pad gaat hier via een tunnel door de berg. Van aan restaurant Milchbach valt er van de gletsjer niet veel meer te bespeuren. Ooit was dit waarschijnlijk wel het geval. We zien wel de trapjes en brug waarmee je dichter bij de gletsjer kan komen (maar waar we ons niet aan wagen). Ook de Glecksteinhütte plakt daar tegen de bergwand. Ongelooflijk waar die Zwitsers hun hutten bouwen! We dalen verder af naar hotel Wetterhorn waarvan het terras wel uitkijkt op de Oberer Grindelwaldgletsjer. Vanaf het hotel stappen we nog ongeveer een uur tot het station van Grindelwald: nog een mooie wandeling met zicht op de Unterer Grindelwaldgletsjer. We keren terug naar Wengen via Kleine Scheidegg.

De voormiddag brengen we door in het hotel want het regent pijpestelen. ’s Middags gaan we via Grütschalp met lift en trein naar Mürren aan de overzijde van het Lauterbrunnendal. Net als Wengen is ook Mürren autovrij. Hier kan je ook de Schilthornbahn nemen naar het bekende draaiende restaurant Piz Gloria uit de film van James Bond. Dit heeft vandaag echter totaal geen zin want zelfs in het dorpje missen we het zicht op de bergtoppen door de laaghangende wolken. Een ijsje of apfelstrudel maakt natuurlijk ook al iets goed!

Papa stapt achteraan in het Lauterbrunnendal naar berghotel Obersteinberg. Mama kan omwille van een spierontsteking niet mee. Samen met Jonas en Lisa maakt ze een klein wandelingetje door het dorp waarbij aan elk winkeltje de Zwitserse messen zeer uitgebreid bestudeerd worden. In de namiddag doen ze de rit naar Mürren nog eens over. Volgens het weerbericht is er zon op komst en dus hopen ze daar toch enkele mooie foto’s te kunnen nemen. De zon laat het echter afweten maar het wordt toch een leuke namiddag.

Jungfraujochweer! Blauwe lucht, geen wolkje aan de hemel en dankzij de jungfraubahnenpas kunnen we met z’n vieren voor 106 CHF naar Jungfraujoch. Zo’n kans mogen we niet laten liggen. We vertrekken al voor half 9. Later horen we dat er ’s middags geen tickets meer verkocht werden omdat er maar liefst 5000 mensen naar boven vertrokken waren.

In Kleine Scheidegg stappen we samen met een massa Japanners op het treintje naar Jungfraujoch. Weer of geen weer, de treintjes met Japanners rijden hier elke dag naar boven. In hun reis door Europa is de rit naar de “Top of Europe” blijkbaar een must. Het is dan ook het hoogste punt dat per trein bereikt kan worden. De rit gaat voor het grootste gedeelte in een tunnel door Mönch en Eiger.

Bij een eerste tussenstop kan je door vensters in de Eigernordwand naar buiten kijken. We hebben er o.m. een prachtig zicht op Grindelwald. Het is mooi om zien hoe de regen van de voorbije dagen, een haast horizontale sneeuwlijn heeft getrokken op de toppen waar papa enkele dagen daarvoor heeft gewandeld tussen Schynige Platte en First (een wandeling die dus nu voor het grootste deel in de sneeuw te doen zou zijn).

Een tweede tussenstop levert een zicht op een ijsmeer. Na een rit van 52 minuten stopt de trein in een gangencomplex in de rotsen. Een lift brengt ons naar het Sphinx-observatieterras op 3571 m hoogte. Hier zie je de imposante Aletschgletsjer. Enkele jaren geleden zagen we deze gletsjer langs de andere kant op onze vakantie in Fiesch. We stappen ook door de ijsgrot waar verschillende ijssculpturen te bewonderen zijn. En dan op naar de sneeuw. We volgen een wandelpad naar de Mönchsjochhütte. Traag stappen is de boodschap want door de hoogte moet je bij elke inspanning al gauw naar lucht happen. Waar je ook kijkt, ’t is overal prachtig. De zon die op de sneeuw weerkaatst zorgt er voor dat je hier zonder zonnebril je ogen niet kan openhouden. Onze kleding in laagjes beschermt ons tegen de koude wind. Na de picknick gebruiken Jonas en Lisa hun picknickzak om de terugweg voor een stuk glijdend op de sneeuw af te leggen.

Rond 3 uur stappen we terug op de trein. We genieten nog van een ijsje in Kleine Scheidegg en sporen dan weer naar het hotel na een prachtige laatste vakantiedag.

We staan om 5u30 op. Na het ontbijt nemen we rond 6u40 het treintje naar Lauterbrunnen. Onderweg is het verkeer rustig. Zoals steeds is het stuk in België het drukst. In de buurt van Namen stoppen we rond 15u voor een koffie en een taartje, om uiteindelijk rond 17u thuis aan te komen.